BRANDEBURGUM quasi BRENNOBURGUM

BRANDEBURGUM, quasi BRENNOBURGUM

celebre oppidum et Metropolis Mediae Marchiae Brandeburgensis, exstructum, ut quidam volunt, a Brenno, Duce Gallorum; vel, ut alii, a Brandone, Francorum Principe, Marcomiri filio: situm est ad

fluvium Havelam, a quo etiam dividitur in Novum et Vetus: est hîc totius regionis tribunal: multa habet privilegia et immunitates ab Imperatoribus, Regibus et Principibus ei concessa: cuius indicio est statua pedestris in novae urbis parte posita, strictum gladium dextrâ gerens, quam Rolandum cives vocant. Ortel. Merc. Capta urbs a Suecis A. C. 1675. et recepta est. longitud. 35. co. latitud. 52. 39. Hinc Marchia Brandenburgensis, cum Electoratus dignitate, inter Luxemburgensem, Brunsuicensem, Magdeburgensem ditionem, Silesiam, Pomeraniam et Prussiam Regiam. Drviditur in Vererem Marchiam, die Alte Marck. Mediam sen Mittel-Marck. ubi Brandeburgum urbs praecipua Berolinuni, serles Electoris, Francofurtum ad Oderam, Universitate inclitum. etc. Novam seu Neumark. Vide supra. Nomen marchiae ab eo, quod henricus Auceps ibi Marchiones seu praefectos constituit, qui postmodum hereditarii facti. Electoralis familia hodierna, a Friderico I. descendit, quem Rudolphus I. Imperator sororis suae maritum, Burggravium Norimbergensem creavir, A. C. 1273. Cuius nepotum uni Friderico IV. Marchiam Sigismundus Imperator vendidit, A. C. 1411. eumque Electorem declaravit, Conciliô Constantiensi obres in Hungaria et Bohemia praeclare gestas. Huius fil. Fridericus V. Pomeraniam obtinuit, a Friderico III. Imperatore. Postmodum familia in varios ramos divisa. De quibus vide Spener. in Syllage Geneal. Hist. et supra Elector Brandeb. etiam Archicamerarius Imperii est, hodieque insuper Prussiam Ducalem, Ducatum Crossen, in Silesia, etc. possidet, Reformatae Religionis fortissimi vindicis Friderici Wilhelmi filins, tantô Genitore dignissimus, Fridericus III. Pfannero: Terras, quibns nunc Marchiae Brandeburgicae nomen, post alias nationes, Vandali Henetive quondam habitavêre; hisque ab Henrico Aucupe debellatis, Sigefrîdus Ringelhemli Comes, Henrici profrater, Marchioms titulô iis imposirus, A. C. 927. Huic subrogatus Gero, Comes Altenburgi et Mersburgi; Geroni Bruno, Comes Wettini A. C. 956. cuius nepote Theodoricô totâ ditione exutô, Obotriti eam habuêre, pulsi rursus ab udone Comite Soltwedelensi aut Stadensi, Conradi II. Imperatoris opibus suffulto. Verum proscriptô Undone II. ob Saxonum partes, adversüs Henricum IV. rebellantium, sustentatas, Primissao Obotritorum Regi eius invadendae copia permissa est. Quô defunctô, Alberto urso Comiti Ascaniae, ex Primissai testamento, Friderici I. Imperatoris consensu firmato, obvenit: cuius progenies finem sortita est m Iohanne IV. A. C. 1323. unde terrae hae, frustra eas repetente Allbertô Iuniore Anhaltinô, a ludovico Bavato Imperatoris filio Ludovico, cui itidem Bavari cognomen, datae, et ab hot fratri Ludovico Romano, a Romano rursum fratri Ottoni cessae, ab Ottone vero socero Carolo IV. Imperatori et Bohemiae Regi pretiô 200000. aureorum Hungaricorum vendirae; easque postea Sigismundus Caroli fil. recuperandae hungariae intentus, adeoque pecuniae in eam rem indigus, 20000, aureis Bohemicis Iodoco Mora vo venum dedit, ab hoc Guilielmo Diviti Misniae Marchioni pignori oppositas; quas tamen eô solutas nexu, in Fridericum Burggravium Norimberg. ex Zollieriorum Comitum prospia, transtulit A. C. 1417. ob fidelem strenuamque operam in Hungaricis, Bohemicis aliisque motibus navatam, inque eam impensos, dum Praesidem Sigisinundi nomine egerat, sumptus

et firmandae denique Marchiae tranquillitati, varie hactenus turbatae: ita tamen; ut is 40000. aureos pro ea exsolveret, ad Sigismundi filium, si quis ipsi nasceretur, reversurâ; mansurâ vero Friderico, si nullus: quod et factum. Vide Tob. Pfannerum de Praecipuis Germaniae Principum gentibus c. 4.